De toekomst van de Eerstelijn: Samenwerken

Regelmatig spreek ik praktijkhouders over hoe zij de toekomst van hun bedrijf zien. Kleine praktijken die als solist willen blijven werken en grote praktijken die zichzelf als totaaloplossing willen neerzetten.  Steeds merk ik dat zij moeite hebben om een duidelijk toekomstbeeld te schetsen voor zichzelf. Vandaar dat ik de komende tijd een aantal blogposts hieraan ga wijden.

De eerste in deze reeks:

Samenwerken

De praktijkhouder die kijkt naar de toekomst ziet dat er steeds meer zorg verplaatst wordt naar de eerstelijn. Ook de grenzen tussen de eerstelijn en de tweedelijn zullen vervagen als specialisten spreekuren gaan houden bij huisartsen of samen met eerstelijns therapeuten.

Van oudsher kent de zorg een aantal scheidslijnen. In eerste instantie die tussen de eerste- en de tweedelijn. Als je in na een operatie door de fysiotherapeut in het ziekenhuis was gezien en je ging vervolgens naar de fysiotherapeut bij jou om de hoek, kreeg je een officiële ontslagbrief mee van de fysiotherapeut uit het ziekenhuis. Die trok letterlijk zijn handen er van af en liet je volledig over aan de eerstelijn.

Daarnaast had je de scheidslijn tussen de disciplines. Nog steeds kan je in het ziekenhuis van de ene specialist naar de andere verwezen worden zonder dat de specialisten elkaar spreken. Het enige overleg is in dat geval de twee regels die in de doorverwijzing staan.

Vervaging van grenzen

In de nieuwe zorg zie je dat therapeuten, artsen en zorgverleners clusteren rond een bepaalde aandoening. Denk hierbij aan hoe de diabetes zorg is georganiseerd. Maar denk ook aan orthopeden die samen met fysiotherapeuten een schouderspreekuur houden.

In deze ontwikkeling beweegt de zorg zich steeds meer naar de cliënt toe. De cliënt komt niet voor een specialist of voor een therapeut, maar hij komt vanwege een klacht. Hij wil van de pijn of beperking in zijn schouder af en wie hem helpt maakt hem niet uit, als het maar een klantvriendelijk persoon is die hem snel resultaat levert.

Noodzakelijke samenwerking

Dit snelle resultaat bereik je alleen als je voor iedere cliënt de best passende aanpak kunt bieden. Wat betekent dit in de praktijk? Dat je als therapeut of arts op een holistische manier moet kijken naar je cliënt en alle disciplines moet inschakelen die nodig zijn om alleen dat stukje te doen waar ze waard bieden.

Per therapeut dus minder behandelingen en meer therapeuten op 1 cliënt.

Dit vraagt een verandering in denken en vervolgens in de praktijkvoering. In plaats van een praktijk voor algemene fysiotherapie of algemene ergotherapie zul je je moeten specialiseren op een bepaalde vraag van een cliënt. Je specialiseert je niet meer in een behandelvorm, maar in een klacht. Waarbij je je wel in elke behandelvorm (binnen jouw discipline) bekwaamt die bij die klacht van waarde is.

Ook de opleidingen gaan hierdoor veranderen. Een opleiding manuele therapie bijvoorbeeld heeft weinig waarde. Een opleiding manuele technieken gericht op het behandelen van alles wat met schouderklachten te maken heeft des te meer.

Mijn vraag aan jullie: Hoe anticiperen jullie op deze veranderingen, welke samenwerkingen zijn jullie aangegaan en welke specialisaties hebben jullie in huis? Reacties graag hieronder!