Als je nu nog niets gehoord hebt over samenwerking in de eerstelijn of over meer samenwerken tussen de verschillende lijnen, heb je waarschijnlijk onder een steen gelegen.
Er is een duidelijke beweging van de tweedelijn naar de eerstelijn. Vanuit de overheid is deze al een tijd geleden ingezet, en ook vanuit het veld zien we steeds meer initiatieven opduiken om dit te realiseren.
Om die verschuiving goed te laten verlopen moet er ook goed samengewerkt worden tussen de zorgverleners in de verschillende lijnen. Niet alleen tussen de verschillende lijnen, maar ook binnen de eigen lijn moet de samenwerking optimaal zijn.
Gelukkig is elke therapeut, arts, verpleegkundige, coach enzovoort het er over eens dat samenwerken belangrijk is.
Helaas zijn er maar weinig die echt begrijpen wat samenwerken inhoudt.
Samenwerken is anders denken
Samenwerken is namelijk wat anders dan naar elkaar doorverwijzen. Het houdt in dat je je aanpak op elkaar afstemt. Zorgt voor een goede aansluiting. En soms betekent dat je op een andere manier moet gaan werken dan je gewend bent.
Ineens ben jij niet meer leidend in het traject wat jouw cliënt door gaat. Je bepaald niet meer zelf wat de behandeldoelen zijn, maar je wordt ingezet afhankelijk wat er in het traject nodig is.
Ik heb therapeuten gesproken die hier moeite mee hadden. Ze vroegen zich af wat hun waarde nog was als ze alleen maar uitvoeren. Als ze in plaats van het hele traject te monitoren en sturen en zelf te bepalen wat hun bijdrage is, alleen nog maar ingezet worden als uitvoerder.
Maar dan mis je het punt. Het gaat namelijk niet om jou, maar om de cliënt.
Je bent een expert binnen een team
En ik snap dat het werk ook voor jou leuk en uitdagend moet blijven. Maar zelfs als je binnen een traject alleen twee keer wordt ingeschakeld waar je normaal minstens tien sessies met de cliënt zou hebben, dan nog heb je uitdagend werk op niveau. Je functie is alleen anders.
Je functie verandert als je gaat samenwerken in de eerstelijn, tweedelijn of tussen de lijnen. In plaats van hoofdbehandelaar, manager van het traject, diagnose steller en rapporteur ben je nu een samenwerkingspartner.
Je hebt een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Samen stel je de diagnose. Wat betekent dat misschien maar een persoon de diagnose stelt, maar zodra jij de cliënt tegenover je hebt voeg je daar jouw kennis aan toe, en dat rapporteer je naar je collega’s. Niet om het rapporteren, maar zodat je kunt leren van elkaar. En zodat je cliënt inderdaad de best mogelijke aanpak krijgt.
Misschien voer je inderdaad maar een sessie uit, maar in die sessie vind je misschien net het aanknopingspunt voor de volgende behandelaar in de keten. Je bent niet minder waardevol, maar juist meer waardevol. Juist doordat je nu volledig kunt richten op jouw expertise en de zaken waar je minder goed in bent kunt laten opvangen door het team waar je mee samenwerkt.
Conclusie
Samenwerking in de eerstelijn (en in elke lijn), vraagt een andere manier van denken. Een andere manier van denken over jezelf. Een loslaten van het oude kader waarin jij het hele traject bepaalde. Je mag beseffen dat je een expert bint binnen een team.
En het mooie is, als je het met de juiste insteek aanpakt, wordt niet alleen de cliënt er beter van, maar jij en je collega’s ook.
Hoe denk jij erover? Wat is de waarde van samenwerken voor jou en hoe zou je dit het beste kunnen realiseren? Deel het in de reacties hieronder.
